LAMBERT-RUCKI Jean - Krucyfiks

brąz, odlew złocony i patynowany; wys. 38,3 cm, szer. 24,8 cm, głęb. 13,3 cm; Francja, po poł. XX w.; sygnatura na perisonium: z prawego boku: „Lambert Rucki”

Postać Ukrzyżowanego z brązu złoconego; nawiązuje do form romańskich; głowa zwieszona w lewo; nogi przebite osobno - dwoma ćwiekami, ręce - powyżej kiści dłoni. Krzyż z brązu patynowanego, na czwórnogu; ramiona 4-granne.

Cena: 9 000 PLN

Jean Lambert-Rucki (1888 Kraków –1967 Paryż) - polski artysta awangardowy , rzeźbiarz i grafik .

Urodzony w 1888 r. w Krakowie, Jean Lambert-Rucki był najmłodszym dzieckiem pochodzącym z wielodzietnej rodziny. Miał jedenaście lat, gdy nagle zmarł jego ojciec. Już jako dziecko zarabiał na życie wykonując portrety, które zyskały uznanie wśród zamawiających je przedstawicieli miejscowego mieszczaństwa.

Uczęszczał do szkoły artystycznej w rodzinnym mieście, aby kontynuować studia, a następnie poszedł do Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie zaprzyjaźnił się z Moïse Kislingiem, który był artystą, którego znalazł w Paryżu. Jego młodość naznaczona była bogatym folklorem Europy Środkowej. 

Zafascynowany wystawą prac Gauguina w Krakowie, zdecydował się wyjechać do Paryża  w lutym 1911 roku  Zapisał się do Académie Colarossi, gdzie spotykał się z artystami bohemy Montparnasse w Le Dôme Café i Café de la Rotonde. Tam poznał Chaïma Soutine'a, Léopolda Survage, Tsuguharu Foujitę, Blaise'a Cendrars'a, Maxa Jacoba i Amedeo Modiglianiego, z którym dzielił pracownię przy rue de la Grande-Chaumière 8 na Montparnasse (wynajętą im przez Leopolda Zborowskiego, poetę i marszanda malarzy z kręgu Ecole de Paris).

W pierwszych latach pobytu w Paryżu Lambert-Rucki zarabiał na życie retuszowaniem zdjęć na Montmartrze, co nie zaspokajało jego potrzeb finansowych.  W 1914 zaciągnął się do francuskiej Legii Cudzoziemskiej, by służyć Francji podczas wojny. Zmienił nazwisko na Jean Lambert-Rucki. Podczas wojny został ranny i został przydzielony do Służby Archeologicznej w Muzeum Archeologicznym w Salonikach w Grecji, gdzie prowadził prace wykopaliskowe. W czasie służby wojskowej zaprzyjaźnił się z rzeźbiarzami Josephem Csakym i Gustavem Miklosem . Miklos został ojcem chrzestnym córki Lamberta-Ruckiego, Théano, zwanej „Marą”. W 1918 po demobilizacji wrócił do Paryża.

Dzięki wsparciu udzielonemu przez Léonce Rosenberg od 1918 r. kubizm powrócił jako centralny problem dla artystów. W paryskich Salonach zdominowanych przez Powrót do porządku , artysta, teoretyk Albert Gleizes, w 1920 r. próbował wskrzesić ducha Section d'Or, mając na celu przedstawienie szerokiej publiczności innowacyjnych artystów różnych narodowości i zorganizowanie wystaw przesłuchania literackie i muzyczne w wielu krajach. Dalsze wsparcie dla przedsięwzięcia wyszli od Fernanda Léger, Aleksandra Archipenko, Georgesa Braque, Constantina Brâncuși, Henri Laurens, Jacquesa Villon'a, Raymond Duchamp-Villon , Louis Marcoussis, Joseph Csaky , Léopold Survage i Jean Lambert-Rucki. 

W 1920 Lambert-Rucki poślubił Monique Bickel (ur. 1892), uczennicę rzeźbiarza Auguste Rodin'a. 

Od 1925 do końca życia Lambert-Rucki wystawiał swoje prace, z których wiele powstało na zamówienie kolekcjonerów z całej Europy, USA i Kanady, uczestniczył też w dekorowaniu kościołow (wielkie remonty po II WŚ). W tym samym roku współpracował z Émile-Jacques Ruhlmann i Jean Dunand przy Międzynarodowej Wystawie Nowoczesnej Sztuki Przemysłowej i Dekoracyjnej, która  prezentowała to, co kilkadziesiąt lat później nazwano stylem Art Deco - „nowoczesnym”, charakteryzującym się opływowym geometryzmem i symetryczne kompozycje oraz elegancki wygląd maszynowy. 

W 1931 został aktywnym członkiem Union des Artistes Modernes (UAM), gdzie wystawiał obok René Herbsta, Charlesa-Edouarda Jeannereta (Le Corbusier), Roberta Mallet-Stevensa , architekta Georgesa-Henri Pingussona, Jeana Fouqueta (dla którego tworzył biżuterię), w eksponatach, które kładły nacisk na design nad dekorację. 

W 1933 opuścił swoją pracownię Montparnasse na 26 Rue des Plantes w Paryżu. W maju 1943 brał udział w zbiorowej wystawie artystów w "2ème groupe" w Galerie Drouant-David w Paryżu.

Przez całe życie pozostawał indywidualistą uciekając od zaszufladkowania jako przedstawiciel konkretnego stylu. Najbardziej znany był z udziału w ruchach kubistycznych (zasłyną serią kubistycznych pejzaży miejskich), surrealistycznych i Art Deco, inspirował się afrykańską sztuką plemienną. Jego raison d'être była nieustanna potrzeba tworzenia czegoś „nowego”.

W 1967 roku w wieku 80 lat zmarł w swoim domu przy Rue des Plantes w Paryżu.

Wystawy za życia:

1913, Salon d'Automne

1919, Salon d'Automne, Léonce Rosenberg (Galerie de l'Effort Moderne) i ze sprzedawcą Paulem Guillaume

1920, druga wystawa la Section d'Or , Galerie de La Boétie i Salon des Indépendants

1923, wystawa indywidualnaw Galerie de l'Effort Moderne

1925, l'Hôtel du Collectionneur i Fumoir, z Jacques-Emile Ruhlmannem i Jeanem Dunandem

1934, pierwsza manifestacja d'Art Sacré w l'Hôtel des Ducs de Rohan

1938, Ekspozycja de l'Art Sacré, Pavillon Marial

1942, Wystawa indywidualna w Galerie Drouant-David, gdzie wystawia obrazy i rzeźby

1943, wystawia surrealistyczne rysunki rue d'Anjou. Wystawa „2ème groupe”, Galerie Drouant-David

1947, Exposition de la Céramique Française Contemporaine, Baden-Baden, następnie w Wiedniu

1949, Salon des Artistes-Decorateurs

1953, wystawa indywidualna Galerie La „Gentilhommière”, Boulevard Raspail

1954, wystawa indywidualna Galerie Drouant-David, 52 rue du Faubourg Saint Honoré

1958, wystawa Kair, Egipt

Wybrana literatura:

Artur Winiarski, Jean Lambert-Rucki, Warszawa, 2017

J. Lambert-Rucki, Marc-André Ruan, Jean-Pierre Tortil, 1988

Gargallo, Csáky, Lambert-Rucki: ekspozycja Mairie de Paris, Musée Bourdelle, Pablo Gargallo, Jozsef Csáky, 1977

Jean-Lambert-Rucki (1888-1967): Un sculpteur au service de l'Eglise (1938-1967), Alain Choubart, 1992

Alexandre Vialatte au miroir de l'imaginaire, 2003

Art Deco, Judith Miller, 2007

Art Deco Christie, Fiona Gallagher, Simon Andrews, Michael Jeffery, 2000